dinsdag 9 oktober 2018

Balans is Alles ; Hulp gevraagd!

balans is alles- hulp gevraagd
We beginnen maar eens ergens in het begin. Toen het nog leuk was dat iemand anders iets voor jou deed. Leuk omdat je al jaren lang eigenlijk iedereen wel het werk uit handen nam, zelfs als dat opvoedkundig een grote fout bleek. Ook deed je het voor jezelf, want er was/is natuurlijk niemand die het goed, lees op jouw manier, kan doen.
Hulp in de Huishouding was jezelf!
Okee goed, je moet voor een zestal weken in het gips en het is natuurlijk niet zo dat je dan ineens alles met 1 hand kan doen. Die pan omschudden, schoonmaken, dat t-shirt dat je niet meer terug uitkrijgt over je hoofd en , voor het eerst in meer dan 40 jaar, moet je weer vragen of iemand je veters wil strikken.Maar met een hand en arm in het gips leek zelfs een blik genoeg om anderen te bewegen iets voor je te doen. In huis maar ook als je in de winkel bij de kassa staat of ergens een deur open moet. "laat maar, ik doe het wel". Zeg nou zelf hoe vaak heb jij dat niet gewoon gedaan voor een ander?
Dus was je blij dat je eens eventjes niet alles zelf hoefde te doen.

Ergens kwam echter dat moment waarop de aangeboden hulp een stuk kariger werd...

Zo toen het gips vervangen werd door verbandtape en je in het kader van revalidatie, in samenwerking met de fysio, weer alles zelf moet gaan leren doen. Alleen besefte niemand dat met het gips eraf is je echt nog niet alles weer meteen kan. Er waren zelfs mensen die toen je nog 2 weken gips te gaan had al vroegen wanneer je dit of dat weer kon ( komen) doen...

De Tijdgeest is snel, maar helaas bleek het niet zo dat de genezing haar wel inhaalde.Dus als er gezien werd dat iets echt niet gedaan kon worden dan was de hulp er thuis nog wel. Gelukkig! Want behandelende dokter houden de boot af met "breuk genezen, klus geklaard".


Toen het blote huidje langzamerhand meer zichtbaarder werd en je hand voor de buitenstaander weer "normaal" begon uit te zien, werd je echter geacht weer zelf alles te kunnen doen.
Iets zwaars tillen, dat kon er nog wel vanaf.

Waarschijnlijk omdat iedereen de logica bezit dat een gebroken lichaamsdeel opnieuw kracht moet opbouwen. Als de vraag echter maanden later nog steeds gesteld wordt, begint ook het gemopper.

En bij jou? Bij jou groeit de frustratie!

Niet alleen omdat je voor God weet hoe lang een deel van je zelfstandigheid kwijt bent maar ook omdat je nu over je gĂȘne heen moet stappen om hulp te vragen voor activiteiten die je vroeger tussen neus en lippen door wel effe deed.
Laat staan als je die hulp nodig hebt voor gewone alledaagse dingen, zoals die pan afgieten, iets hards voor je doorsnijden, pilletjes uit een blister halen, knoopjes sluiten, een pot of blik openen... Er wordt steeds vaker snel geagiteerd gereageerd als je "belangrijke"zaken ondermijnt door voor zoiets "onnozels"hulp te vragen. "Kan je dat niet zelf? "           
 Zelfs familie blijft je elk moment vragen; "of het nu weer over is?"

Frustratie; Als je vol enthousiasme begint aan een taak of een activiteit, om een tijdje later stampvoetend in de ruimte te staan en de conclusie te moeten trekken dat er weer iets in je leven is dat je klaarblijkelijk niet meer kunt zonder de hulp van anderen.

Het nadeel van een handicap die voor de buitenwereld nauwelijks zichtbaar is, is het onbegrip van de mensen om je heen.
Als je een hand, voet, been of arm daadwerkelijk zou missen, of figuurlijk doordat deze in gips of verband zit, dan is iedereen geneigd om geduld te hebben en je die helpende hand toe te steken.

Maar in de ogen van je omgeving ben je gezond zodra er niets meer te zien is. En als je gezond bent, kun je alles!

Het ergste is dat je zelf, uit schaamte voor je onkunnen, vind dat je je niet moet aanstellen. Dat jij zelfs gaat proberen die mensen niet teleur te stellen in hun verwachtingen.
Als ze je iets in handen geven, dat je helemaal niet kunt tillen, en je laat het daardoor vallen, dan verontschuldig je je zelfs voor je klunzigheid. Of je wringt je in alle bochten van je lijf om iets toch gedaan te krijgen om niet te laten merken dat je het niet kunt om vervolgens urenlang te kampen met extra pijn, wat niemand dan ziet omdat ze dan niet meer in de buurt zijn.

Want het is toch een absolute schande dat zo'n ( jonge) volwassen vrouw dat oude mensje niet wilt helpen om die doos van de bovenste plank in de winkel te tillen....

Dat je nee moet zeggen om jezelf te beschermen terwijl je eigenlijk met liefde wil helpen dat ziet men niet.

En terwijl je al worstelt met gevoelens van schuld, onvermogen en pijn, prangt steeds die directe vraag om oplossingen waarmee je het verlies van je zelfstandigheid en waardigheid kunt compenseren, zonder steeds een beroep te doen op de hulp van anderen. Ook omdat er steeds vaker momenten komen dat je er echt alleen voor staat en er gewoonweg niemand in de buurt is die je KAN helpen.

Je kunt zo moeilijk nepgips om je hand doen om mensen erop te wijzen op je handicap...




of met zo'n bordje, zoals die op een vliegveld, rondlopen,

waarop dan, in plaats van je naam, staat;

GEHANDICAPT HULP GEVRAAGD!

 Hulp gevraagd! ©Elizabeth van Mulken-Keur 2018 www.balansisalles.at-thebeardie-inn.com























Geen opmerkingen:

Een reactie posten