woensdag 10 oktober 2018

Storm

Naast verhalen en blogcolumns schrijf ik ook gedichten.
Gedichten zijn gedachten. 
Gevoelens in woorden uitgedrukt. 
En jij, als lezer, interpreteert het weer op je eigen manier. Soms herken je het bij je zelf...soms heb je er helemaal niks mee. Voel je vrij...

Storm 
De vlagen sturen me
Overal heen..
Ik zwabber op mijn weg 
Naar voren
En weer terug 
Zijwaarts
En weer recht.

Overal losgewaaide takken
De kilte door mijn jas
Ik verstop me diep in mijn sjaal
En versnel onbewust mijn pas

Ik voel een druppel op mijn wangen
Hoor de regen kletteren op straat
Er vliegt van alles rond
Hoop dat het me niet raakt..

Wat mis ik de warmte van de zon
Zo'n warme zomerbries
Die vrolijke gedachten bracht
En deze donkere dagen
Met haar wind ver weg blies

'n verschil van dag en nacht

De storm
Ze waait maar door
Schreeuwt zelfs in de wind
Maait alles op haar pad
Opdat zij haar weg maar vind

Ging deze storm maar liggen
Stopte met razen rond mijn hoofd..

De wereld weer in balans
Geen wolk meer in de lucht
Geen chaos meer op straat

Ik slaak een diepe zucht
Vervolg de weg die ik gekomen ben
Recht zo die gaat..

Voel de warmte van mijn jas

Iemand groet
Ik kijk op
Daar....
Aan de overkant
En besef dat ik
Ondanks de storm
Toch thuis ben aangeland

Storm @Elizabeth van Mulken-Keur 2018





dinsdag 9 oktober 2018

Een nieuw begin...

Er is een lange tijd geweest dat ik niet heb geschreven voor Balans is Alles.

Voortvarend ging ik van start om te schrijven over mijn leven... 


Ik gebruikte daarbij Wordpress als middel om mijn blog te publiceren. Maar alhoewel velen mij zullen tegenspreken voel ik mij daar niet prettig. Steeds maar moeten zoeken naar hoe je iets moet doen...
Dus besloot ik terug te gaan naar Blogger, waar ook mijn andere blog; levenmetbeardedcollies.blogspot.com zijn roots heeft en welk platform mij qua werken voelt als thuis.
Natuurlijk nam ik een aantal van mijn eerdere Blogcolumns  en heb deze vandaag opnieuw gepubliceerd. Ze zijn ergens geschreven in het afgelopen half jaar....

Vanaf nu hoop ik hier regelmatig te schrijven over mijn dagelijks leven, leuke dingen, de mindere, mijn handicap, mijn  geluk, mijn passies, hobbies en gewoon wat me leuk lijkt.


Ik hoop dat je me wilt gaan volgen en natuurlijk is het helemaal te gek als je eens een keertje een berichtje achter laat ...






Balans is Alles; Sneeuwvlokjes



Afgelopen week plaatste ik als dierenvriend een Snoopy plaatje met deze tekst op facebook. Er dwarrelde sneeuw buiten en ik wilde daarmee iemand een hart onder de riem steken.
Afgelopen nacht liep ik de laatste ronde met de honden en toen sneeuwde het zelfs behoorlijk. Het voelde een beetje wreed.

Net een half uur daarvoor verloor ik namelijk mijn teddy dwerg konijnemeisje Shaw, ongeveer 4 jaar oud. Na twee dagen intensieve zorg van medicatie en dwangvoeding heeft ze het toch niet gered haar spijsvertering weer op gang te krijgen nadat ze geveld was door een zenuwziekte genaamd Cuniculi, die haar achterhand lam legde.

Haar konijnenvriendje Reese is nu alleen ( en boos op mij...)

Ze kwamen halverwege 2016 bij ons wonen vanuit de konijnenopvang, allebei al ruim twee jaar van huis naar huis gegaan omdat men de konijntjes wel leuk vond, maar de verzorging ( van hun lange haren) te veel. Ik zag ze al een paar weken op de webpagina staan en verwonderde me erover dat ze nog steeds geen thuis hadden, deze kleine beige-witte wolbaaltjes.
De opvang bleek specifiek op zoek een thuis die deze verzorging aan zou kunnen. Gelukkig mocht ik ze, door mijn ervaring met mijn andere harige liefdes, de Bearded Collie, meenemen.
Het heeft me vervolgens weken gekost voor Shaw me enigszins begon te vertrouwen zodat ik haar, meestal niet zonder kleerscheuren mijnerzijds, kon borstelen en wassen.
Maar in tegenstelling tot haar vriendje Reese die dagelijks, gewoon tussen de honden door, in de kamer rondhuppelt, bleef dit kleine meisje altijd op haar hoede, wat terughoudend en liever binnen hun drie-etage huis in onze woonkamer.

Sommige mensen zullen nu denken, waarom zo'n heisa om een dier?
In plaats van naar de dierenarts zouden ze waarschijnlijk gewoon een nieuw exemplaar hebben gekocht.
Een dier wordt door hen gezien als een ding en niet als het levend wezen dat het toch echt is.
Of het nu een vogel, een konijn, een kat of een hond is.

Voor mij zijn en blijven huisdieren echter een deel van mijn leven. En sinds mijn ongeval helemaal!

Je kinderen groeien op. In de fase van baby zijn tot middelbare school gaat de zorg van intensief naar steeds wat minder bemoeienis.Tot ze het zelf beter weten en kunnen. En als ze je dan boven het hoofd zijn gegroeid (letterlijk), dan ben je alleen nog maar "Raad en Daad" moeder.

Dieren daarintegen hebben elke dag zorg nodig en zorgen er daarvoor voor, dat je ook als je wat mankeert, door gaat met je dagelijks leven.

Ze willen verzorgd, te eten, een schone slaapplek, aandacht, uitgelaten.

Maar daar tegenover geven ze zoveel terug;

-Het vrolijke geschetter van vogeltjes in je kamer als je bezig bent met je huishouden of het gevoel van een "vol huis"als manlief middagdienst heeft en je in je eentje op de bank zit s'avonds..
-De vrolijkmakende capriolen van een konijntje dat zich verschanst heeft in de grootste hondenmand en het lef heeft om "zijn" stek te "verdedigen"tegen zo'n grote harige hond die 10x zo groot is als hem (en ook nog "wint")..
-De tevredenheid die je voelt als je een klein konijnemeisje hebt gekamd en deze weer mooi fluffy uit ziet...
-het kalmerende gevoel dat je overspoelt als je rustig de tijd neemt om je hond te kammen..
-De agapornisjes die weten dat ze stout zijn als ze weer wat hebben losgepeuterd in hun kooi en zich dan gauw verstoppen achter hun huisje. En hun ondeugende kopjes, die erom heen spieken, als je zegt dat je toch wel weet waar ze zijn..
- de valkparkietjes die gezellig tegen je kletsen en je wel duidelijk maken dat de koffie moet wachten tot ze te eten hebben gekregen..
-Zo'n enthousiaste knuffel omdat je jongste reu superblij is dat je er weer bent, zelfs als je maar 5 minuten weg bent geweest...
-Een stel honden dat rustig om je heen ligt als je je ziek voelt alsof ze je willen beschermen tegen nog meer kwaad of die spontane lebber als je verdrietig bent.
-of zo'n zelfde stel dat blaffend enthousiast over de dijk rent en tikkertje lijkt te spelen met elkaar en niet te vergeten de sociale contacten die je tijdens deze wandelingen door je dieren hebt.

Maar het meest belangrijke dat ze jou voor die zorg terug geven is onvoorwaardelijke liefde!
En het maakt hen niks uit of
je dik of dun,
blank of anders gekleurd,
jong of oud,
groot of klein,
gezond of gehandicapt ben.

Dieren oordelen niet!

En dat maakt het zo moeilijk als ze dan ziek zijn en niet kunnen vertellen wat ze scheelt.

Als ze zich groot houden omdat ze weten dat het jou verdriet doet dat er iets met ze is. Als ze vrolijk en blij door de dag gaan terwijl hun lijf intern aan het doodgaan is...
Vaak is het zelfs pas op het laatst zichtbaar dat er iets met ze is.
Hun gedrag slaat ineens van het ene uiterste naar het andere om. Het meest duidelijke voorbeeld zijn vogels.
Ze zitten opeens in een hoekje op de grond. Voorheen beten ze je vingers af als je ze probeerde te pakken, nu laten ze zich gewillig meenemen. Hulp is dan eigenlijk al te laat.

Soms gebeurt er iets waardoor je ziet dat ze ziek zijn; ze worden plots sloom, willen niet meer eten, hebben plots een bult waar het niet hoort, plassen liters..
Of je vind ze half verlamd op hun stekje ( zoals onze hond Misty door een interne bloeding) of zoals nu met mijn konijnemeisje Shaw in haar hok. Een beetje "genegeerd" door de andere soortgeno(o)t(en).

Nadat ze gister tegen de avond weigerde het voedsel uit het spuitje door te slikken wist ik dat haar einde naderde. Ze heeft bijna de hele avond onder een fleece tegen mij aan gelegen op schoot, toch ging ze pas toen ze in haar hok alleen was..
Ik ben verdrietig dat het me niet gelukt is haar te redden. En dat haar vriendje nu alleen is.
Maar blij dat ik niet de beslissing heb hoeven nemen haar een laatste spuitje te geven.

Want dat vind ik van het verzorgen van dieren het allermoeilijkste te doen!

Als er binnenkort weer sneeuw dwarrelt als ik met mijn honden ga wandelen, dan weet ik dat ze aan de andere kant van de regenboogbrug al mijn geliefde huisgenootjes heeft gevonden en ze me een berichtje sturen dat het ze daar goed gaat...


                                    www.balansisalles.at-thebeardie-inn.com
                                    balansisalles.blogspot.com






















Balans is Alles; Rat in my Kitchen


"de beste manier om chaos te veroorzaken is alles te regelen"

Ze zeggen wel eens dat alles valt of staat met de juiste planning. Soms zit die weekstructuur er zo ingebakken dat je er zelfs niet meer over nadenkt. Uitheemse activiteiten gaan moeiteloos over in acties binnen je eigen huishouden. En elke dag van de week heeft zijn eigen ritme, structuur en geplande activiteiten. Natuurlijk. Er schuift wel eens wat, door een ongeplande afspraak bij de tandarts, onverwachtse visite, een vakantie ,een of ander  griepvirusje dat rondwaart in je gezin. Maar, no matter what, alles in je leven komt vanzelf weer op zijn pootjes terecht en wordt in een van de volgende dagen of weken wel weer ingehaald.

Organizing en time management lijken aan jou niet besteed. Of eigenlijk, je voert ze al uit in de praktijk!

Tot het moment dat je leven opeens een wending neemt waar je niks meer mee kan. Je denkt dat het maar voor even is en je de boel later wel weer terug op de rails krijgt. Je probeert vast te houden aan de structuur en het schema dat er altijd was. "als ik straks weer beter ben, dan plan ik gewoon een paar inhaaldagen en voilà alles loopt weer als een trein". En je dagelijks leventje vervolgt zijn kabbelend bestaan. Toch?

Maar als dagen weken worden,


  • je niet weet hoeveel pijn je hebt als je opstaat,
  • acties meer tijd en hulp vragen dan je dacht
  • je dag korter is dan voorheen, ook al ben je nu de hele dag thuis   en
  • je To do- lijstje alleen maar langer lijkt te worden
  • dan lijkt geen enkel organizing schema meer haalbaar.


En opeens is Chaos geboren!


Je hebt altijd, juist omdat je meer honden in huis hebt, ervoor gezorgd dat onverwachtse visite zich "verwondert over de netheid van je huis". En je wilt gewoon dat dit onveranderd blijft, dus blijf je je best doen om in elk geval het woongedeelte keurig bij te houden. Alleen kost je dat nu veel meer moeite en tijd. En op andere plaatsen in je huis begint de rommel zich op te stapelen....

Terwijl je dagelijks schema in duigen is gevallen, hoe vaak je het ook hebt geprobeerd aan te passen, loop je met je handicap vooral op tegen teveel obstakels.

Die kastindeling bijvoorbeeld, waarvan je voorheen altijd dacht dat deze praktisch was, blijkt nu opeens helemaal niet meer zo handig. Te hoog, te veel op een gestapeld, te zwaar om te verplaatsen, soms zelfs gevaarlijk nu.

Klom je eerder wel even op een trapje ( of op het aanrecht ;) ) om iets te pakken of schoon te maken, nu blijkt het een stuk moeilijker als je je ene goede hand nodig hebt om én jezelf vast te houden ( om te voorkomen dat je valt) én daarmee ook het item te tillen of te verplaatsen...

Ook vloerbedekking blijkt ineens een stuk lastiger om te stofzuigen met maar 1 hand, zeker op die altijd al moeilijke plekjes.

Weet je eigenlijk hoe vaak je iets in je huishouden moet tillen met twee handen?

Nee hè?

Je staat er eigenlijk niet bij stil, doet het onopgemerkt.

Die stapel borden de kast in, een stoel verzetten, de wasmand naar de machine, boodschappen, een vaas met bloemen op tafel zetten, twee mokken dragen, boeken terug de kast in, ( enzovoort, vul maar aan...).

En ineens is het gewoonweg onmogelijk geworden om je vast te houden aan je dagelijkse structuur, schema, rituelen zoals ze waren voor je handicap.  Je moet rekening leren houden met je beperkingen en met de mogelijkheden om hulp van anderen in te zetten. Je krijgt alleen de tijd niet om die aanpassingen geleidelijk in te voeren zoals in de tijd dat je kinderen opgroeiden.

Want ondertussen draait het leven door en blijven de ( huishoudelijke) activiteiten zich op stapelen.

Dus je moet keuzes gaan maken....



  • Als een dag of weekschema niet werkt, wat zou dan wel handig zijn?
  • Wat vind je het belangrijkste dat je gedaan wilt krijgen?
  • Wat kan je zelf doen? ( en zonder dat je je "goede" hand overbelast)
  • Waar heb je hulp bij nodig? Van wie en wat precies?
  • Kun je je omgeving aanpassen ( laten) zodat het voor jou gemakkelijker word zelfredzamer te zijn?
  • Bestaan er überhaupt hulpmiddelen voor je problemen?


En vooral ; Waar en hoe vind je wat je nodig hebt?
 Rat in my kitchen ©Elizabeth van Mulken-Keur 2018  
  www.balansisalles.at-thebeardie-inn.com
balansisalles.blogspot.com

Balans is Alles ; Hulp gevraagd!

balans is alles- hulp gevraagd
We beginnen maar eens ergens in het begin. Toen het nog leuk was dat iemand anders iets voor jou deed. Leuk omdat je al jaren lang eigenlijk iedereen wel het werk uit handen nam, zelfs als dat opvoedkundig een grote fout bleek. Ook deed je het voor jezelf, want er was/is natuurlijk niemand die het goed, lees op jouw manier, kan doen.
Hulp in de Huishouding was jezelf!
Okee goed, je moet voor een zestal weken in het gips en het is natuurlijk niet zo dat je dan ineens alles met 1 hand kan doen. Die pan omschudden, schoonmaken, dat t-shirt dat je niet meer terug uitkrijgt over je hoofd en , voor het eerst in meer dan 40 jaar, moet je weer vragen of iemand je veters wil strikken.Maar met een hand en arm in het gips leek zelfs een blik genoeg om anderen te bewegen iets voor je te doen. In huis maar ook als je in de winkel bij de kassa staat of ergens een deur open moet. "laat maar, ik doe het wel". Zeg nou zelf hoe vaak heb jij dat niet gewoon gedaan voor een ander?
Dus was je blij dat je eens eventjes niet alles zelf hoefde te doen.

Ergens kwam echter dat moment waarop de aangeboden hulp een stuk kariger werd...

Zo toen het gips vervangen werd door verbandtape en je in het kader van revalidatie, in samenwerking met de fysio, weer alles zelf moet gaan leren doen. Alleen besefte niemand dat met het gips eraf is je echt nog niet alles weer meteen kan. Er waren zelfs mensen die toen je nog 2 weken gips te gaan had al vroegen wanneer je dit of dat weer kon ( komen) doen...

De Tijdgeest is snel, maar helaas bleek het niet zo dat de genezing haar wel inhaalde.Dus als er gezien werd dat iets echt niet gedaan kon worden dan was de hulp er thuis nog wel. Gelukkig! Want behandelende dokter houden de boot af met "breuk genezen, klus geklaard".


Toen het blote huidje langzamerhand meer zichtbaarder werd en je hand voor de buitenstaander weer "normaal" begon uit te zien, werd je echter geacht weer zelf alles te kunnen doen.
Iets zwaars tillen, dat kon er nog wel vanaf.

Waarschijnlijk omdat iedereen de logica bezit dat een gebroken lichaamsdeel opnieuw kracht moet opbouwen. Als de vraag echter maanden later nog steeds gesteld wordt, begint ook het gemopper.

En bij jou? Bij jou groeit de frustratie!

Niet alleen omdat je voor God weet hoe lang een deel van je zelfstandigheid kwijt bent maar ook omdat je nu over je gêne heen moet stappen om hulp te vragen voor activiteiten die je vroeger tussen neus en lippen door wel effe deed.
Laat staan als je die hulp nodig hebt voor gewone alledaagse dingen, zoals die pan afgieten, iets hards voor je doorsnijden, pilletjes uit een blister halen, knoopjes sluiten, een pot of blik openen... Er wordt steeds vaker snel geagiteerd gereageerd als je "belangrijke"zaken ondermijnt door voor zoiets "onnozels"hulp te vragen. "Kan je dat niet zelf? "           
 Zelfs familie blijft je elk moment vragen; "of het nu weer over is?"

Frustratie; Als je vol enthousiasme begint aan een taak of een activiteit, om een tijdje later stampvoetend in de ruimte te staan en de conclusie te moeten trekken dat er weer iets in je leven is dat je klaarblijkelijk niet meer kunt zonder de hulp van anderen.

Het nadeel van een handicap die voor de buitenwereld nauwelijks zichtbaar is, is het onbegrip van de mensen om je heen.
Als je een hand, voet, been of arm daadwerkelijk zou missen, of figuurlijk doordat deze in gips of verband zit, dan is iedereen geneigd om geduld te hebben en je die helpende hand toe te steken.

Maar in de ogen van je omgeving ben je gezond zodra er niets meer te zien is. En als je gezond bent, kun je alles!

Het ergste is dat je zelf, uit schaamte voor je onkunnen, vind dat je je niet moet aanstellen. Dat jij zelfs gaat proberen die mensen niet teleur te stellen in hun verwachtingen.
Als ze je iets in handen geven, dat je helemaal niet kunt tillen, en je laat het daardoor vallen, dan verontschuldig je je zelfs voor je klunzigheid. Of je wringt je in alle bochten van je lijf om iets toch gedaan te krijgen om niet te laten merken dat je het niet kunt om vervolgens urenlang te kampen met extra pijn, wat niemand dan ziet omdat ze dan niet meer in de buurt zijn.

Want het is toch een absolute schande dat zo'n ( jonge) volwassen vrouw dat oude mensje niet wilt helpen om die doos van de bovenste plank in de winkel te tillen....

Dat je nee moet zeggen om jezelf te beschermen terwijl je eigenlijk met liefde wil helpen dat ziet men niet.

En terwijl je al worstelt met gevoelens van schuld, onvermogen en pijn, prangt steeds die directe vraag om oplossingen waarmee je het verlies van je zelfstandigheid en waardigheid kunt compenseren, zonder steeds een beroep te doen op de hulp van anderen. Ook omdat er steeds vaker momenten komen dat je er echt alleen voor staat en er gewoonweg niemand in de buurt is die je KAN helpen.

Je kunt zo moeilijk nepgips om je hand doen om mensen erop te wijzen op je handicap...




of met zo'n bordje, zoals die op een vliegveld, rondlopen,

waarop dan, in plaats van je naam, staat;

GEHANDICAPT HULP GEVRAAGD!

 Hulp gevraagd! ©Elizabeth van Mulken-Keur 2018 www.balansisalles.at-thebeardie-inn.com























maandag 8 oktober 2018

Balans is Alles; Welkom

Balans is alles. Het zegt weinig. Het zegt veel.

Voor mij is Balans is Alles het thema van mijn nieuwe leven.  Een zoektocht naar mijn nieuwe ik.

Zo'n anderhalf jaar geleden viel ik tijdens een wandeling met mijn honden en brak mijn hand. Een operatie en revalidatie volgde.

Net als zovelen ging ik er van uit dat met een paar weken alles weer koek en ei zou zijn. En ik de draad van mijn gewone, zij het misschien wel saaie maar, herkenbare leventje weer kon oppikken.

Dat liep echter iets anders dan gepland. Helaas had ik de pech dat er een zenuw in mijn elleboog beklemd is geraakt en de aangehechte pezen aan de pinkzijde van mijn hand onherstelbaar beschadigd zijn geraakt.  En in plaats van weer mijn dagelijks leven als vanouds te vervolgen,  liep ik via allerlei medische omwegen, fysio behandelingen en grote frustraties naar het besef dat ik misschien wel nooit meer de volledige mogelijkheid zal hebben iets met beide handen aan te pakken.

Was ik voorheen iemand die hield van structuur en perfectie....

Nu ben ik iemand die nooit weet of mijn To-do lijstje die dag wel af zal komen omdat het afhankelijk is van hoeveel pijn ik ervaar, hoeveel tijd me iets daadwerkelijk gaat kosten en/of van wel of geen hulp (nodig) hebben.

Eind vorig jaar kwam ik tot de conclusie dat ik een manier moest zien te vinden waardoor ik mijn gevoel van eigenwaarde weer op de rails kon zetten en kon leren omgaan met het feit dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voorheen.



Ik was echter vergeten dat het ook de mogelijkheid bood om een andere weg in te gaan. En dat ik vooral moet gaan kijken naar wat ik wel kan!

Dus ben ik op zoek naar alles waarmee ik mijn leven praktischer, zelf redzamer en vooral ook gelukkiger kan maken.

Wat  ik altijd al deed was schrijven. Gedachten en gevoelens in gedichten of columns over mijn honden bijvoorbeeld.

En zo kwam ik op het idee om dit blog te gaan schrijven in de zoektocht naar mijn nieuwe ik.  Een blog met vele gezichten waarschijnlijk omdat ik wil schrijven over de frustraties waar ik mee kamp, de handigheidjes die ik ontdek, over koken, huishouden en consuminderen, mindfulness en beleving en over wat nog meer op mijn pad komt.

Wie weet kan ik jou of iemand die je na staat hiermee ook een handje helpen...