maandag 19 augustus 2019

Di-Eet

Met ruim 10 kilo extra op de teller en vooral buikvet
( taille 97!) wordt het voor mij eens tijd om eens korte metten ermee te gaan maken.
Alleen ben ik niet zo'n voorstander van diëten.
Tot voor twee en half jaar geleden maakte ik me ook nooit zo'n zorgen over mijn gewicht. Ik was veelal de hele dag in touw en at gemiddeld 1800-2000 kcal per etmaal.
Dus eigenlijk nooit te veel.  De 56 kilo, die ik woog voor ik trouwde en kinderen kreeg, was in de loop van 20 jaar zo'n 63 geworden. Maar dat nam ik voor lief. Maar nu tikt diezelfde weegschaal 76 kilo aan...

Echter is het beperkter bewegen in die afgelopen twee en half jaar, vooral in mijn bovenlijf, (door mijn handicap), te zamen met dat vrouwelijk "rondom de vijftig kwaaltje"(ook wel de overgang genoemd), er de oorzaak van dat gewicht en vooral het vet rondom mijn taille gestaag lijkt toe te nemen.

Zelfs als het bewegen nog altijd meer is standaard, dan het geadviseerde half uur per dag.
Met 6 honden wordt er namelijk aardig wat afgewandeld. En dan wordt er natuurlijk nog een aantal uur per week aan stijldans gedaan.

Alleen is die beweging dus te eenzijdig geworden..

Helaas zijn er vele sportoefeningen die ik door de beperking van mijn arm/hand niet meer ( geheel) kan doen ( ik ben nog zoekende).

Maar goed..ook dit persoon komt er dus niet aan om te gaan letten op haar voedingspatroon!

Dus doken we eens in de materie "dieet".
Koolhydraatarm ... het lijkt wel de rage van deze tijd.
Respect hoor, voor zij die zo'n dieet met 50 of met max 150 koolhydraten per dag kunnen volhouden.
Maar net als Kcal tellen, zoals vroeger mijn schoonmoeder deed, aan de hand van zo'n calorie-tabel.
Echt dus niks voor mij!

Als we gaan uit wokken, kies ik wel altijd voor vis met veel groenten en laat ik de bami en nasi staan. Maar in ons gezin van 4 volwassen deelnemers en wisselende buiten-de-deur tijden, is een eenpansgerecht favoriet.

Met dus pasta, rijst of aardappels. En zonder vis, want ik ben de enige die dat lust.

Sinds een paar weken gebruik ik nu de app Yazio om eens bij te houden wat en hoeveel ik dan eet.

Bij het Voedingscentrum wordt namelijks alles afgerekend  op de schijf van 5 ( wanneer je brinta als ontbijt eet bijvoorbeeld) en je vindt voedingsmiddelen alleen als ze een merknaam hebben..

Interessant wel om te ontdekken dat wanneer je niks snoept (" help het italiaanse ijs seizoen is bijna weer geopend") je op zo rond de 1600 kcal eet...alleen wel met tot 200 koolhydraten per dag, afhankelijk van wat je eet.

Begrijp je nu dat zo'n koolhydraatarm dieet niks is voor mij? 

Hoor ik je nu denken..dat gaat dan niks worden met een dieet?😬


Nou toch wel..

Maar ik besef  dat ik gewoon mijn eetpatroon moet aanpassen.  
Niet voor eventjes dus, maar voor altijd!
En dan zullen we het over een paar maanden wel gaan zien..hoop ik😉

Eenpansgerechten zei ik daarstraks..nu dit eten we vanavond;


* home-made Courgette soep vooraf en Stoemp ( Vlaamse preischotel)*


*Courgette soep vers gemaakt van een bouillonblokje, wat peper en kerriepoeder, een liter water en twee gepureerde courgettes. 54 kcal, 3g KH,1,5 g eiwit en 3g vet


*Stoemp; 

 3 ons spekreepjes licht uitbakken (zonder extra vet),1 gesnipperde ui en de prei (kg) erbij smoren...uit de pan nemen en warm houden. 800ml hete bouillon van een groente of vleesblokje toevoegen met 1 theelepel gedroogde thijm en 2 grote laurierbladen en 800-1000 gram aardappelen in kleine blokjes. Gaar koken. Dan afgieten (wat bouillon apart houden), stampen tot puree, bewaarde bouillon en eventueel een klontje boter toevoegen. Dan het spekjes/groentenmengsel er door spatelen. Als je wilt serveren met wat extra mosterd. Kids favoriet hier.
400 kcal, 40g KH, 18g eiwit en 21g vet

Jouw tips, feedback én Di-Eet recepten zijn natuurlijk altijd welkom!



blog Di-Eet ©Elizabeth van Mulken-Keur 2019  www.BALANSISALLES.nl


zaterdag 20 april 2019

Op weg naar Zero Waste

In de media is het momenteel een hot item;
 de plastic soep. 
De verloedering van de natuur. 
Wateren en hun bewoners die letterlijk stikken door de aanwezigheid van miniscule plastic deeltjes die blijkbaar na tig jaren nog altijd niet zijn vergaan.
De roep volgt. Om minder afval te gaan produceren. En dan met name alles dat van plastic of met plastic is te gaan vermijden.
Op weg naar Zero Waste... 
Voor een beter milieu. Om de leefomgeving van mens en dier ook in de toekomst gezond te houden

Iets om weer serieus over na te gaan denken...
In onze gemeente kun je sinds een paar jaar plastic, metalen en drankkartons gescheiden aanbieden voor inzameling ( PMD-afval). Daarnaast hebben we zo'n container voor GFT en rest afval.
Toevallig is pas geleden de rekening voor gemeentelijke belastingen in de bus gevallen.
En met "maar"134 kg ( 6x gezet) restafval per jaar voor een huishouden met 4 volwassenen en diverse dieren valt het "slechte afval"dus wel mee. 
GFT is wel veel...597 kilo. Van dieren verschonen, tuinonderhoud,  keukenafval. 
Maar er volgt ook het besef dat er aardig wat zakken PMD zijn weggegaan in de loop van het jaar.
Het GRATIS kunnen inleveren van PMD afval  EN het idee dat het dus toch gerecycled zou worden, heeft het bewust omgaan met afval op een laag pitje gezet uit eigen belang. 
Want wat niet bij het restafval hoeft, kost je geen afvalstoffenheffing.

Nu wordt het je in winkels natuurlijk wel erg moeilijk gemaakt om plastic te vermijden. 

Veel produkten, zelfs verse groente en fruit zitten verpakt, ook de biologische. Doosjes bevatten zakjes met voeding en de kosten van milieuvriendelijk verpakte produkten liggen vaak 30-50% hoger. 
Zo ben ik in een ver verleden al ooit overgestapt op pakken of plastic flessen melk omdat de Campina melk, in van die spitse glazen flessen, simpelweg, vanwege de gebruikshoeveelheid te zwaar werden om te slepen en te duur  voor ons toenmalige budget.
(Wil je weten hoe het melkpak in Nederland op de markt is gekomen dan  moet je dit stukje geschiedenis eens lezen; https://www.techniekinnederland.nl/nl/index.php?title=Melkfles_versus_melkpak )

Maar goed.. 
ook anno nu blijven dezelfde redenen nog mee spelen bij het kopen van melk.
Als ik dan toch op weg wil naar zero waste en vooral milieuvriendelijker dan is het in elk geval beter om het tetrapak melk te kopen dan die plastic flessen. Want  niet alleen heeft de productie een lagere voetafdruk op het milieu, ook kan van het pak  zo'n 75% daadwerkelijk gerecycled worden terwijl van alle plastic verpakkingen, zo weet ik nu, alleen de PET versie (deels) hergebruikt kan worden. 
Maar mocht de hoeveelheid melk minder worden, als kinderen de deur uit gaan, dan komt die glazen fles zeker weer in de picture.

Zo zitten manlief en ik op zondagmorgen aan de koffie. 

Een milieubewust gesprek volgt. 
Deels over vroeger. Toen de kinderen klein waren. En ik aan het Consuminderen ging. 
Met kleine dingen zoals gebruikte enveloppen als notitieblaadjes, geen kant en klare maaltijden kopen maar home made cooking, zelf koekjes bakken, regenwater opvangen, tubes open knippen voor het laatste restje, letten op energie en ja..die katoenen luiers wapperend aan de waslijn..

Bij Consuminderen denken de meeste meteen aan een leven op een minimaal financieel budget. 

En, eerlijk is eerlijk, dat was voor mij destijds een reden om er over te gaan lezen.

Maar wist je dat de Consuminderaars eigenlijk als eerste begonnen met Zero Waste?


Ze zweren overdreven luxe af en gaan terug naar wat qua waarden en normen belangrijker is in het huishouden van een gezin. 

Door voor jezelf uit te maken wat genoeg is en achter je keuzes te staan.  
Door bewust om te gaan met grondstoffen, milieu en energie. 
Door alleen dat te kopen wat je echt nodig hebt en verder gebruik te maken van wat je al bezit. (v.b. gereedschap delen, spullen hergebruiken, kleiner wonen,moestuin)
Met het bijkomend voordeel dat je meer kunt doen met minder budget en dus geld kunt ( be) sparen.


 "use it up, wear it out,


   make it do or do without"


Terug naar ons koffie momentje.  

Als manlief naar de keuken loopt om ons nog van een bakkie koffie te voorzien, merkt hij op dat koffiegrut goed is voor in de tuin. 
Maar vervolgt met dat hij me niet wil zien zitten met het open knippen van de senseo pads...

Uhhh... never say never! Uitdaging!


Wist je dat een gebruikte koffiepad zo'n 16 gram weegt? Bij 5 pads per dag wordt er dus 29 kilo per jaar nutteloos in de afvalbak gegooid.

En dat terwijl zuurminnende planten zoals mijn geliefde hortensia's maar ook rozen, gras en tomaten houden van de voedingsstoffen die koffiegrut ze biedt. En tevens houdt het slakken en katten weg uit de tuin. Voor de een afval, voor de ander dus van nut.
Dus bakje gescoord voor naast de Senseo machine en alle koffiedrinkende gezinsleden op de hoogte gesteld...

Besloten om weer achter mijn vroegere idealen te gaan staan en het Consuminderen weer bewust op te pakken in mijn eigen huishouden/gezinsleven.

Op weg naar Zero Waste.  Use less, recycle the rest. 

Dus jullie gaan er zeker hier in mijn blog meer over lezen...

Tenslotte; 
Balans is Alles!



ps; laat de koffie smaken...

























zaterdag 23 maart 2019

Balans is Alles; Ruimte in je kast

Langzaam beginnen de donkere wolkjes na de uitslag van de neurochirurg dat "ik er mee moet leren leven" wat te verdwijnen.

En kan ik wat meer accepteren dat ik voor langere tijd fulltime gezinsmanager ben en het huishouden onder mijn hoede heb op de manier waarop dat nu mogelijk is.


De meeste moeite heb ik nog met het feit dat ik meer tijd kwijt ben voor veel huishoudelijke acties en eigenlijk ook met het idee dat je als huisvrouw de vrijheid hebt om zelf te bepalen wanneer je wat doet..of niet!


Als je in een reguliere baan aan de slag bent, heb je werkuren en pauzemomenten..maar thuis is die structuur vaak ver te zoeken. tel daarbij dan ook nog op dat de activiteit bij mij afhankelijk is van wat mijn gehandicapte hand/arm op dat moment aankan.


Het zijn juist die momenten, dat je gaat nadenken over de efficiëntie van alles binnen je thuis.

Eerder schreef ik al dat ik door het niet kunnen tillen met twee handen dingen soms onbereikbaar zijn geworden.En de kastinrichting niet meer passend is bij mijn huidige situatie.

Kijk bijvoorbeeld hierboven eens naar het blog-plaatje met de twee stapeltjes broeken.

Bij de rechtse stapel is overzicht nihil en moet je dus, om niet alles te kreuken om die ene broek er tussen uit te pakken met twee handen op hopelijke de goede plaats de stapel splitsen.
En dan nog vallen vaak de kledingitems uiteen en kun je weer opnieuw gaan vouwen.
Dus niet echt handig.
Bij het linkse stapeltje zie je meteen waar je favoriete item van dat moment zich bevindt.
Ook bespaar je de helft van de oppervlakte in je kast. Maar voor mij  het belangrijkste; als je er een broek tussen uit haalt, valt niet je gevouwen item helemaal uiteen ( met weer vouwen of strijken ten gevolg)

Natuurlijk vind je online tientallen , zo niet honderden, methodes om op een efficiënte manier je kasten in te ruimen. Ook mijn methode vond ik online, in een japans filmpje.

Als je een handicap hebt is het echter de truc om juist die methodes te vinden die in jouw situatie te gebruiken zijn. (Mijn dilemma dus; de kracht om iets stevig vast te houden  en om op te tillen is links vrijwel nihil).
Maar geloof me, er zijn zoveel verschillende methodes om iets te doen dat het zelfs voor jou mogelijk zal zijn iets te vinden ( en anders vind je zelf wel een methode uit).

Op het plaatje hieronder zie je mijn stappenplan om mijn broeken op een ruimtebesparende manier op te vouwen.



Het vouwen even snel uitgelegd; 1 Begin met het omklappen van de taillebandzijde tot zeg het kruis van de broek. 2/3.vouw dan een broekspijp half dubbel en nogmaals. 4/5. klap nu de broekspijp nogmaals om zodat hij in de omgeslagen bovenzijde verdwijnt. strijk vlak met je hand en herhaal met de tweede broekspijp. 6/7. draai het "stapeltje"om, vouw het kruis stukje plat en klap het geheel dubbel...8. tadaa..je bent al klaar!😊

Voordeel van de zo gevouwen kledingstukken is, dat, je ze ook eventueel  verticaal kunt opbergen in een lade die hoog genoeg is. En alles daardoor toch overzichtelijk blijft. Een manier die Marie Kondo, jullie misschien wel bekend van haar organizing boeken, erg op prijs stelt.

Trouwens in mijn ondergoed lade bleek dat al een super idee, want zo kun je in éen oogopslag zien, waar beide helften van je lingeriesetje zich bevinden.

Nu heb je natuurlijk niet alleen broeken in je kast...
Dus ik ben nog op ontdekkingstocht naar de juiste manier voor mij om ook die shirts, truien, jassen, en meer, handig en compact op te bergen. 
Mijn sokkenlade is trouwens daardoor ook al weer een stuk overzichtelijker. En in het kader van de lenteschoonmaak meteen weer uitgesorteerd ook. Tja..beetje doorgeslagen😏


Wel fijn dat je spullen op kunt ruimen op een manier dat ze nog maar de helft van de originele ruimte innemen. 
Kan er lekker veel meer in mijn kledingkast !😉











dinsdag 8 januari 2019

Balans is Alles© - Vlammetje Hoop

2 ,5 jaar inmiddels, nadat mijn gebroken hand een handicap werd.
Steeds maar weer de hoop dat je op een dag wakker wordt en weer gewoon jezelf kunt zijn zoals vroeger. Elk onderzoek, de hoop dat de oorzaak van je handicap gevonden wordt en herstel mogelijk is zodat je van die zenuwpijnen, tintelingen, kramp, de beperkte motoriek, de verminderde kracht af bent.

Van de Nederlandse orthopeed, die vond dat zijn taak in jouw genezing erop zat, nadat de pinnen de botten hadden gerepareerd, naar een linie Belgische artsen.

De orthopedisch chirurg constateert beschadigde pezen in de hand, die echter niet de ( Ulnaris) zenuwproblemen en het onvermogen kunnen verklaren.Er is geen behandeling volgens hem. Leer er maar mee leven! Maar dat doe je niet zomaar...
Als zenuwpijnen zich verder gaan uitbreiden naar de schouder volgt er weer onderzoek..
Hoop...is er op de verkeerde plaats naar de oorzaak gezocht?
De neurochirurg zoekt het in een nekhernia en in de complexiteit van zenuwen in je schouder, de orthopeed, op zoek naar botafwijkingen ( of tumor) kan je alleen mededelen, dat je vergevorderde, zelfs voor een leek zichtbaar op de botscan, artrose hebt in je voeten ( het verklaart veel, leuk als je veel wandelt en stijldanst). De eerdere Ulnaris-beklemming lijkt bij onderzoek spontaan verdwenen,  ook al heb je nog steeds dezelfde pijn. Tot je bij deze laatste geconsulteerde neuroloog terecht komt, die alles van de tafel veegt en nog een laatste EMG voorstelt aan de hand van je verhaal en onderzoeksverleden, maar dan wel door neurologie zelf uitgevoerd.

Intussen maakt de omgeving thuis je wijs dat het misschien wel tussen je oren zit. Maar doet alternatieve therapie af als nutteloos, ook al lijkt ontspanning je meer rust te brengen.

Gefrustreerd ga je proberen dingen te doen om jezelf te bewijzen dat je handicap dus maar een illusie is. Zelfs als je dat moet bekopen met extra pijn en weer de teleurstelling bij een vervolgpoging.
En... het besef dat frustratie en stress je dan wel misschien eenzelfde adrenaline geven, als aan die  EHBO-er die een zwaarlijviger persoon uit een gevaarlijke situatie weet te verplaatsen, maar dat het onmogelijk is om continue onder zo'n stresslevel te blijven doorgaan.
Wanneer je dan voor de zoveelste keer uit zelfs je diepste slaap wordt gehaald met een krampende of"levensloze" arm, omdat je je onbewust op je gehandicapte arm en schouder hebt gedraaid... Nee, dat je je arm na al die tijd soms ontziet om meer pijn te voorkomen is toch een ander iets dan pijn en onvermogen als illusie in stand houden.

Maar het is ook moeilijk om een vrijwel onzichtbare handicap voor de buitenwereld uit te leggen als ze niet kunnen voelen wat jij voelt. Niet kunnen begrijpen hoe gefrustreerd het soms is om een "eenvoudig"iets niet te kunnen doen. En tja, waardoor?


Dus je maakt die afspraak voor de EMG.  Een laatste onderzoek. Een laatste vlammetje hoop op een oorzaak en herstel. Maar het interne stemmetje twijfelt of het niet weer voor niks zal zijn. 50% kans is net zoiets als ; ja of nee!

De EMG verloopt respectvol, stilzwijgend én pijnlijk. Mijn arm neemt echter onverwachts revanche door een spontane slaande reactie. Gevolgd door een "hummm" van uitvoerend neuroloog E, als de opvolgende reactie blijkbaar niet de verwachte is. Een extra naaldje volgt..

En de uitleg bij neuroloog R.

Uit de EMG blijkt dat de Ulnaris zenuw wel degelijk is beschadigd. Alleen niet waar men eerder dacht bij elleboog of schouder. De beschadiging zit namelijk tussen de pols en de pink/ringvinger. Daar waar ooit het bot gebroken was en de pinnen voor herstel ervan zaten. Elk DE mogelijke oorzaak, want, na al die tijd verstreken, is enkel duidelijk dat "iets"daar de zenuwstreng heeft doorboort en alhoewel zenuwen kunnen aangroeien is dat bij mij niet, niet geheel of verkeerd gebeurd, waardoor de informatie overdracht van de Ulnaris heen en weer verstoord blijft.

Vanwege de verfijnde complexiteit van de zenuw daar is een hersteloperatie uitgesloten en de kans dat de situatie ooit nog spontaan zal herstellen, volgens neuroloog R, nihil. Ik ben uitbehandeld.

Dus krijg ik een advies voor pijnstilling en te horen dat ik er echt mee zal moeten gaan leren leven.

Hoeveel mensen zouden net als mij, zolang of misschien nog wel langer, hopen op het vinden van een oorzaak die leidt tot herstel. En steeds weer moeten omgaan met hoop, spanning en teleurstelling.


Hoop. De afgelopen 2,5 jaar vlamde het steeds weer op. Bepaalde toch mijn leven.

" Ik ben niet gek, tussen mijn oren zit het niet...". Er is wel degelijk een oorzaak.
Maar herstel is onmogelijk. Daar MOET ik me bij neerleggen.

Dus............ vandaag heb ik besloten om dat vlammetje hoop definitief te doven.

Voor mijn eigen gemoedsrust!
En ook al zie jij het misschien niet ( meteen)...ik heb een handicap. En kan niet alles of alleen anders. Het is zoals het is.Punt.
Daarmee ga ik aan de slag, werken aan een nieuwe toekomst...
Mijn voornemen voor dit nieuwe jaar!