Laatst bracht dochterlief een doos theezakjes van de Pickwick mee van de drogisterij. Ze waren in de aanbieding, wat natuurlijk nooit kwaad kan als je hele sloten thee drinkt 😚
Elk theezakje bleek een spreuk te hebben staan op het labeltje. En 1 van de eerste die ik pakte was "wat was voor jou een levensveranderde ervaring?"
In eerste instantie dacht ik, over dat antwoord kan ik kort zijn.
Mijn leven veranderde toen ik een aantal jaar geleden over een steen viel, letterlijk en mijn hand brak.
Dat moment dat ik destijds er nog van uit dat ik na 6 weken gips en een paar weken revaliderende fysio wel weer mijn leven kon oppakken.
Maar vele onderzoeken verder bleek een zenuw onherstelbaar beschadigd en moest ik ineens verder met het besef dat ik sommige dingen nooit maar dan ook nooit meer op de oude manier kon en kan doen.
Doelen waar je naar op weg was, methodes die je voor de dingen in je leven had en idealen werden zwaar op de proef gesteld. De hoop die je nog koesterde naar het oude normaal kon opgeborgen worden in een doosje en begraven.
Om depri van te worden, hè, en ja dat gebeurde bijna ook. Vooral het gevoel beroofd te zijn van je eigen zelfstandigheid. Hulp moeten vragen, in eerste instantie voor zelfs simpele dingen ( knopen openen, een pan afgieten).
En doordat je eerder een inkomen had uit overige werkzaamheden, had je ook geen recht op een uitkering voor het verlies van dat inkomen. Nog veel erger, voor de wet ben je, omdat je niet in de ziektewet zit, zelfs niet eens gehandicapt en dus hoef je ook niet aan te kloppen voor begeleiding naar passend werk. Je focust je op alles wat niet meer kan of wat er fout gaat...
Dus van iets ben je opeens niets geworden.
Al doen man, kids en je huisdieren hun best om je een gevoel van eigenwaarde te geven.
Maar ergens in ieder mens zit een vonkje overlevingsinstinct! Een vonkje dat sluimert totdat je hart een beroep erop doet. Dan gaat het branden..
Het geeft je kracht door je te laten focussen op wat je liefde en rust geeft ( in mijn geval mijn huisdieren, studeren en mijn gedichten). Zodat je die vervelende storende factoren de baas kunt die jouw inzicht belemmeren. Het laat je nadenken over je leven, je wensen en je idealen. Over doelen en hoe belangrijk ze nu (nog) zijn, over wat er anders kan om toch hetzelfde te doen.
En beetje bij beetje kom je tot de ontdekking dat je als "licht gehandicapt" ook nog iemand bent die er mag wezen en dat "niets meer kunnen" kan worden omgebogen tot anders kunnen.
En met dat in gedachten besef je dat hetzelfde willen blijven helemaal niet nodig is. Het sterkt je zo dat zelfs als er nieuwe tegenslagen zich aankondigen dat je ze ineens beter kunt relativeren en je in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, meteen oplossingsgericht te werk gaat.
Het leven gaat soms vreemde paden, maar zelfs tussen rozen en doorns door, vind je als je rondkijkt naar de mogelijkheden van het moment de weg die jou leidt naar wat je wilt zijn.
Balans is Alles,
lieve groet,
Elizabeth
Geen opmerkingen:
Een reactie posten